Voðalega íslenskt veður í dag, 16°C og skýjað/rigning. Ætlun dagsins var sú að fara upp á virki sem að er á fjalli sem gnæfir yfir Grenoble og síðar í klaustur nokkuð lengra frá. Sökum þessa veðurs var því slegið á frest og fyrri hluti dags fór í bókalestur og spjall.

Hádegismaturinn var mun betri en í gær, úrvalskótilettur og að sjálfsögðu borðrauðvín með sem alltaf.

Upp úr þrjú miðdegis virtist sem að veðrinu væri að slota þannig að haldið var í virkið, þá var hins vegar svo mikil þoka að ekki sást nema 3 metra fram yfir þverhnípta fjallsbrúnina, 200 metrum neðar var svo Grenoble. Rigningin snéri svo aftur þannig að við héldum bara aftur heim á leið.

Þegar við vorum í Vizille í gær keyptum við Frosties til að hafa í morgunmat. Frosties pakkinn var mun ódýrari en kornflex pakki þannig að hann varð fyrir valinu þó óhollari væri. Þegar við ætluðum svo að fá okkur kalda mjólk út á komumst við að því að það er ekki til siðs að hafa kalda mjólk í Frakklandi. Við fengum því volga G-mjólk (mjólk með geymsluþol einhverja 6 mánuði að minnsta kosti) út á morgunmatinn, sem var ekki ýkja gott.

Hádegismaturinn var svo eitthvað það versta sem ég hef smakkað, einhverjir kjötbögglar vafðir í belg, svo virtist sem kjötið væri af ýmsum tegundum dýra og misógeðslegt, mig grunar að þetta hafi verið ungverskrar ættar. Hitastigið var nú 25°C, sól en einhver ský á himni.

Jean skutlaði okkur í aðalverslunarmiðstöðina í Grenoble, Grand Place, þar ætluðum við að finna á mig ljósar buxur og stuttbuxur, en aðeins fundust ljósar khakí-stuttbuxur á mig, Sigurrós fékk hins vegar peysu á sig fyrir veturinn, og rak augun í jakka sem henni leist mjög vel á.

Fórum því næst með sporvagni frá verslunarmiðstöðinni inn í miðborg Grenoble, því förinni var nú heitið til Maríu, sem var vinnukonan á heimilinu sem Sigurrós var au-pair á. Hún og fjölskylda hennar búa við eina aðalgötu Grenoble, sem hins vegar engir sporvagnar fara að. Því fórum við gangandi frá miðbænum í átt að heimili hennar, nema hvað að þá hóf þessa líka úrhellisrigningu. Áður en við fórum að heiman höfðum við lýst yfir áhyggjum af skýjafarinu, en Jean sagði að það myndi sko ekki rigna, það væri bókað. Því höfðum við ekki regnjakkana með, en þeir hefðu komið að góðum notum. Nú upphófst merkilegur kafli þar sem við gengum búð úr búð í leit að regnhlífum, en alltaf var okkur vísað á næstu líklegu verslun. Loksins fundum við regnhlífar í stórverslun, og festum kaup á tveimur litlum og nettum. Út fórum við og höfðum regnhlífarnar uppi, auðvitað fór regninu þá að slota nokkrum mínútum síðar.

Eftir langan göngutúr um aðalumferðaræðar Grenoble komum við að blokkinni þar sem María býr. Það urðu fagnaðarfundir þegar að hún og Sigurrós hittust aftur, ég hafði hitt hana þegar ég fór út en hún talaði enga ensku og franskan mín var fátækleg þannig að samskipti okkar á milli fóru fram í gegnum Sigurrós.

Kvöldmaturinn hjá þeim hjónum Maríu og Paolo (þau eru bæði portúgölsk) var svo portúgalskur saltfiskréttur með kartöflum og ólívum. Mun betra en hádegismaturinn en samt ekki alveg uppáhaldið mitt. Hvítvín var drukkið með, og á eftir var okkur boðið að bragða púrtvín. Heimilisfaðirinn var orðinn eitthvað ölvaður, en þrátt fyrir það heimtuðu þau að skutla okkur heim, þannig að ölvaður karlmaður heimilisins settist í bílstjórasætið, ég í hitt framsætið og Sigurrós, María og synir hennar tveir fóru í aftursætið. Sem betur fer kom Paolo mér á óvart með því að vera úrvalsökumaður, besti ökumaður reyndar sem ég hef keyrt með í Frakklandi, Jean gamli hins vegar er svaðalegur í umferðinni.

Þegar heim var komið buðu Jean og Zsouzsa þeim inn, og við buðum upp á íslenskt nammi. Því var ekki ýkja vel tekið, strákarnir smökkuðu lakkrísinn en skiluðu honum strax aftur. Hvað er með þessa lakkrísómenningu þarna í Evrópu?

Eftir að María og fjölskylda hélt svo heim fórum við Sigurrós í háttinn, og ég kláraði að lesa Red Mars eftir Kim Stanley Robinson, fyrstu bókina í Mars-trílógíu hans.

Sváfum loksins út, orðin vel þreytt eftir ferðalagið til Frakklands og svo þeytinginn um sveitirnar hérna í kring síðustu daga.

Klukkan 12 fórum við í Parc de Vizille, lystigarð í Vizille, sem er bær örstutt frá Champ sur Drac. Byrjuðum á Byltingarsafninu sem er uppfullt af alls konar dóti tengdri byltingunni 1789. Það var víst í Vizille sem að forsprakkarnir komu saman og lögðu á ráðin. Safnið er allt í lagi en ekkert hrikalega áhugavert, svo var skondið að hafa starfsmenn ofan í manni þegar að maður skoðaði málverkin. Hvernig ætli maður fái starf við að sitja í herbergi og passa málverkin í því, 8 tíma á dag, hverjar eru hæfniskröfurnar og hvernig er vinnumórallinn? Fara menn að tala við myndirnar?

Úti var sól og 28°C þannig að eftir skoðunarferðina fórum við í garðinn og gengum aðeins áður en við settumst á bekk, þar byrjaði ég á fyrstu bókinni af Mars-trílógíunni, Red Mars XX eftir XX. Eftir smá dvöl þar hófum við svo aftur göngutúr um þennan stóra garð, og reyndum að koma auga á hin ýmsu dýr sem þar er að finna. Þau virtust vera dugleg að fela sig fjarri girðingunum, þannig að eftir þennan duglega göngutúr fundum við okkur annan bekk og dunduðum okkur þar við lestur/bréfaskriftir þar til að klukkan varð 17 og Zsouzsa sótti okkur eins og um hafði verið samið.

Kvöldmaturinn var í léttara lagi eins og Frakka er siður, nema hvað að nú var hann mjög léttur, pönnukökur með sykri og öðrum sætindum.

Mikið þrumuveður um nóttina, nokkuð sem að maður er ekki mjög vanur frá Íslandi. Eldingar og þrumur héldu aðeins fyrir mér vöku, svo ekki sé minnst á rakann.

Dagurinn tekinn snemma, vaknað rétt fyrir 9 og haldið af stað klukkan 10 í langt ferðalag. Zsouzsa átti frí í dag og því fór hún með okkur. Að auki kom vinafólk þeirra með okkur, þau Monique og Serge. Fyrst fórum við í Grands Goulets, mikið gljúfur, og gengum þar dágóðan spotta. Því næst fórum við í smá lautarferð, hitinn var 30°C og glampandi sól þannig að við leituðum að skugga, og fundum hann í skógarlaut við lækjarstraum.

Ferðinni var því næst heitið í einstæða dropasteinshella, Grottes de Choranche, sem eru í Vercors fjöllum, talsverðan spotta frá Grenoble, sæmilegur akstur þangað. Þarna eru bæði dropasteinar og dropastrá, ég efast um að orðið dropastrá sé til í íslenskum orðabókum þar sem að þetta er jarðfræðifyrirbrigði sem að finnst að ég held eingöngu í þessum hellum. Þetta eru sumsé dropasteinar sem eru örmjóir, á að giska hálfur cm í þvermál, og holir að innan, vatnið kemur innan úr stráinu og steinefnin setjast utaná, þannig að rörin lengjast bara og lengjast. Leiðsögumaðurinn stýrði ljósasýningu í hverjum hluta hellanna, ágætlega heppnað, og yndislegt að komast inn í smá kulda (12°C eða svo) úr hitanum sem var fyrir utan.

Svo var haldið heim á leið þar sem við buðum Frökkunum uppá kvöldmat með íslensku þema, flatkökur með hangikjöti og graflax með ristuðu brauði og graflaxsósu. Zsouzsa gekk reyndar fram af mér með því að fá sér graflaxinn með laukstykki og sítrónu, henni fannst íslenski mátinn ekki nógu góður.

Um kvöldið kláraði ég svo fyrstu bókina sem ég hafði með mér út, Childhood’s End eftir Arthur C. Clarke. Áhugaverð bók með góðum pælingum.

Rita þetta á gamla mátann með penna á blað. Sett þetta á rafrænt form þegar ég kem heim, og svo verður um allar Frakklandsfærslurnar.

Loksins í TGV-lestinni, erum að lulla í hægagangi í gegnum alveg æðislegt franskt og friðsælt sveitahérað, með blómlegum ekrum, bóndabæjum með rauð múrsteinsþök, skóglendi, gömlum múrsteinskirkjum og allt þetta í hæðum og dölum undir steikjandi sól. Ekki eitt einasta í þessari lýsingu gæti átt við Ísland, því miður.

Þetta er búin að vera smá maraþonferð hjá okkur, vöknuðum uppúr 10 í gærmorgun og klukkan er núna 8:30, eða 10:30 að staðartíma, og því tæpur sólarhringur sem við erum búin að vera á ferðinni og þó ekki komin á endanlegan áfangastað. Síðustu 12 tímana erum við búin að vera á ferðinni, rúta frá Reykjavík til Keflavíkur, flug þaðan til Parísar, rúta á lestarstöð, metro á aðra lestarstöð og TGV lestin okkar þaðan. Á endastöð í Grenoble mun svo Jean taka á móti okkur og keyra okkur á áfangastað okkar, heimili hans í Champ-sur-Drac, sem er smábær í nágrenni Grenoble. Allt þetta hopp á milli flugvalla og lestarstöðva með farangurinn með knappan tíma til stefnu að auki er stressandi og þreytandi, en áætlunin okkar gekk fullkomlega upp sem betur fer.

Í fríhöfninni í Leifsstöð hinni stærri keypti ég mér 3 geisladiska og svo sólgleraugnadæmi til að festa á gleraugun. Svo keyptum við eitthvað af íslensku nammi til að gefa Frökkunum að smakka.

Klukkan er nú komin að kveldi, við komuna til Champ-sur-Drac var okkur boðið upp á ungverskan gúllasrétt. Gúllasið kom okkur Íslendingunum á óvart, hver einasti biti var meyrt kjöt, annað en við eigum að venjast hérna heima, jafnvel þó að keypt sé “hágæða” gúllas. Því næst tók ég síestu, Sigurrós hafði náð sér í smávegis lúr í TGV-lestinni og rabbaði því við Jean í tæpa tvo tíma, áður en ég var vakinn.

Jean var nefnilega æstur í að sýna okkur hitt og þetta, og því héldum við í langan ökutúr um Isére svæðið (Grenoble er í dal milli þriggja fjallgarða, þar á meðal Isére). Úti var sól og 30°C og við vorum ennþá að reyna að jafna okkur eftir ferðalagið langa og hitann, en ferðin var skemmtileg kynning á landsvæðinu, sem að er að meirihluta til í fjallshlíðum á þessum slóðum. Við sáum tvo ofurhuga hoppa fram af brú sem er í á að giska 200 metra hæð yfir ánni fyrir neðan, sá fyrri var nokkuð rólegur og lítið heyrðist í honum, en sá seinni (og síðasti þennan daginn) ákallaði djöfulinn og mömmu sína af miklum móð ásamt ógreinilegri öskrum.

Húsmóðirin á heimilinu, Zsouzsa, kom heim skömmu á eftir okkur. Hún vinnur á vöktum sem hjúkrunarkona og því var svolítið happa-glappa hvort að hún borðaði með okkur eða eyddi dögunum með okkur. Hún hafði tekið kvöldmatinn okkar með sér, pizza með sveppum og rjóma. Eins og að það væri ekki svolítið undarlega samansett pizza, þá tókst þeim að ganga fram af mér með því að láta hana bara kólna á meðan að farið var að vesenast í því að búa til salat sem var svo gert óætt með því að setja Vinagarette dressingu á það, það var svo borðað áður en svo mikið sem litið var á pizzuna sem að kólnaði óskaplega aumingjaleg í kassanum sínum. Þegar loks var byrjað á vart volgri pizzunni bragðaðist hún merkilega mikið eins og sveppasúpa. Rauðvín var að sjálfsögðu drukkið með, þetta rauðvín sem drukkið er dags daglega er í léttari kantinum en fínt engu að síður. 5 lítra kútur af því kostar rétt um 500 kr. íslenskar (45 frankar eða svo).

Dagurinn var búinn að vera viðburðaríkur og því vorum við þreytt og ánægð þegar að við loksins lögðumst til hvílu. Dagur 1 var búinn.

Þá er ekki langt í það að við skötuhjúin höldum á BSÍ og þaðan (eftir smá Reykjavíkurrúnt) í Leifsstöð. Þaðan fljúgum við með Corsair (brottför 01.30) til Orly-flugvallar í París, síðan þurfum við að hlaupa uppí næstu RER-lest til að komast á Gare de Lyon, þar sem við vonumst til að ná TGV-lestinni sem að tekur okkur á áfangastað í Grenoble (komutími 11.45 að staðartíma, 09.45 að íslenskum tíma).

Vonandi að engar seinkanir verði þannig að við þurfum að kaupa okkur nýja miða og annað vesen.